четверг, 24 ноября 2011 г.

თამაშით შექმნილი „ახალი თეატრი“



 სალომე სორდია

სიცარიელეში აღმოჩნდა და საკუთარი სივრცე შექმნა. „თეატრალურობანას" თამაში დაიწყო ამოყირავებულ, მიტოვებულ სახლში და ისე აავსო ამ თამაშმა, რომ ვერც კი მიხვდა რა სწრაფად მოიპოვა წარმატება.
პროფესიით მსახიობია, სულით ხელოვანი, აბა სხვა რაა, თუ არა ხელოვნება, როცა სცენის სიყვარულით, საკუთარ თეატრს ქმნი... შემდეგ ამ თეატრში ბევრი სხვა, შენნაირი მოდის, რომ მთლიანობაში შეიკრას იდეა და ფიქრიდან გმირში, გმირიდან პერსონაჟში, პერსონაჟიდან კი, სცენაზე გადავიდეს.
Geotime.ge-ს დღევანდელი სტუმარი, სწორედ ამ იდეის ავტორი, „ახალი თეატრის" დამფუძნებელი, მმართველი და რეჟისორი ნიკოლოზ საბაშვილია.

-ბატონო ნიკოლოზ, როგორც ვიცით, პროფესიით მსახიობი ხართ, ხშირად მსახიობებს უჩნდებათ რეჟისორობის სურვილი, რეჟისორები კი რატომღაც დრამატურგები ხდებიან, თქვენს შემთხვევაში ორივე ერთად გამოდის, რატომ, როგორ ფიქრობ რამ განაპირობა ეს? 

- რეჟისორობის სურვილი იმიტომ გამიჩნდა, რომ სიცარიელეში აღმოვჩნდი. არსად არ იყო ჩემი ადგილი, არავის არ ვჭირდებოდით არც მე და არც ჩემი მეგობრები. ჩვენც მარტივი გამოსავალი ვიპოვეთ, ვიშოვეთ პატარა ადგილი და ჩვენთვის ჩავიკეტეთ. ჩვენი თეატრი თავიდან თეატრალური სახელოსნო იყო, ერთგვარი ექსპერიმენტალური ლაბორატორია, 6-7 წლის წინ ჩვენი ხელით გავარემონტეთ. სწორედ აქ დავიწყეთ, საკუთარ თავზე მუშაობა, ვდგამდით მინი სპექტაკლებსა და ეტიუდებს, ვაკვირდებოდით თუ, როგორ შეიძლებოდა უკეთ გამოგვსვლოდა. ბოლოს მუშაობამ შედეგი გამოიღო და სპექტაკლების დადგმაც ვისწავლეთ. (რამდენად ვისწავლეთ ეს გასარკვევია, მაგრამ, ვთვლი, რომ სწორ გზას ვადგავართ) ერთი სიტყვით"თეატრალობანას" თამაში დავიწყეთ და ამ თამაშმა თეატრის ჩამოყალიბებამდეც მიგვიყვანა. „ახალი თეატრი"
 მაყურებელმა შექმნა, სწორედ მათ მოითხოვეს, რომ ეს ლაბორატორია თეატრად ქცეულიყო.

 -რატომ გადაწყვიტეთ, რომ თქვენს თეატრში თქვენივე პიესები დაგედგათ?

 - როცა დრამატურგია დაგვჭირდა სპექტაკლისთვის ვიფიქრე, რატომ არ უნდა შემექმნა ის თავად. ხშირად ეს გაღიზიანებას იწვევს, - აი რატომ წერ შენ? რაა დაილია პიესები? რატომაც არა? ვცდი, იქნებ დავხელოვნდე ამ საქმეში, ვისწავლო. მე ვთვლი, რომ მცდელობა,- დაწერო პიესა ცუდი სულაც არ არის. თუმცა, მე მხოლოდ ჩემს პიესებს არ ვდგამ, რეპერტუარში გოგოლის „შეშლილის წერილებიც" გვაქვს.

-თქვენ უკვე მიიღეთ საუკეთესო ახალგაზრდა რეჟისორის წოდება ამ „მცდელობისთვის" 2011 წლის თეატრალური პრემიაზე "დურუჯი."

-დიახ, ეს საქართველოს კულტურისა და ძეგლთა დაცვის სამინისტროს მიერ დაწესებული პრემია იყო, საუკეთესო ახალგაზრდა რეჟისორისთვის.

-გარდა ამისა, მონაწილეობა მიიღეთ თბილისის საერთაშორისო თეატრალურ ფესტივალზე. რა სპექტაკლი გქონდათ წარდგენილი და რა შედეგი მოყვა ამ ფესტივალს?

-ამ ფესტივალის შემდეგ, თავად ლატვიის კულტურის ვიცე მინისტრისგან მივიღეთ მიწვევა. შესაძლებელია ახალი სპექტაკლით ირანშიც წავიდეთ. ეს ჩვენი სამომავლო გეგმებია. ფესტივალზე გატანილი გვქონდა სპექტაკლი „ქაღალდის წვიმა." ესაა ჩემი პიესა ლიტერატურული დრამატურგიის გარეშე, მხოლოდ მოქმედებებზე აგებული.

-იგივე პიესით სომხეთის თეატრალურ ფესტივალზე, „ჰაი ფესტზეც"იყავით მიწვეულები, იქ როგორ მოხვდით?

- "ჰაი ფესტი" ერთ-ერთი პოპულარული ფესტივალია აღმოსავლეთ ევროპაში. მისი ორგანიზატორია "სომხეთის სამსახიობო გაერთიანება", რომელიც 2000 წელს ნიდერლანდების სამეფოს "კულტურის საერთაშორისო ფონდის" მიერ დაარსდა.
ფესტივალზე მონაწილეობას იღებდა დასავლეთ ევროპის, აზიის და დანარჩენი მსოფლიოს მრავალი ქვეყანა, მათ შორის, ამერიკა, საფრანგეთი, რუსეთი, სლოვაკეთი, დიდი ბრიტანეთი, უკრაინა, ლიტვა, საქართველო, ესპანეთი, იტალია, ნიდერლანდები, შვედეთი, პოლონეთი, მაკედონია, გერმანია, ისრაელი, აზიი­დან: სინგაპური, ყაზახეთი, ინდოეთი.
„ჰაი ფესტზე" მოხვედრა ჩვენთვის მართლაც მოულოდნელი იყო. ჩვენი სპექტაკლის ჩანაწერი გვქონდა გაგზავნილი შესარჩევი ტურისათვის და მოწვევაც ამ ჩანაწერის საფუძველზე მოგვივიდა. ფესტივალის მთავარ პროგრამაში მონაწილეობას მხოლოდ დიდი გამოცდილების მქონე რეჟისორები იღებენ. „ქაღალდის წვიმა" მთავარ პროგრამაში მოხვდა და ფესტივალი ჩვენ დავხურეთ, რაც მართლა სიურპრიზი იყო.

-რა გამოხმაურება ჰპოვა სპექტაკლმა?

-ფესტივალს უამრავი თეატრის კრიტიკოსი, ექსპერტი და ჟურნალისტი ესწრებოდა. ქვეყნის ელჩები, საზღვარგარეთიდან ჩამოსული საპატიო სტუმრები და სხვადასხვა ქვეყნის წარმომადგენელი რეჟისორები, თუ მსახიობები. შეფასებები დადებითი იყო, ძალიან მოეწონათ სპექტაკლი და დაინტერესდნენ კიდევაც ჩვენი თეატრით. მათთან კონტაქტს დღემდე ვაგრძელებთ. შემდეგი წლის ფესტივალზე კი, უკვე მიწვეულები ვართ.

- პრემიერისთვის ემზადებით? როგორც ვიცი სეზონი ჯერ არ გაგიხსნიათ?

-კი პრემიერისთვის ვემზადებით, ახალ სპექტაკლზე ვმუშაობთ. ეს ჩემი ექსპერიმენტალური პიესაა, ვცდილბ ორიგინალური და განსხვავებული გამოვიდეს. ვფიქრობ, საინტერესო გადაწყვეტაა, რამდენად მიიღებს ამას მაყურებელი მალე ვნახავთ, ალბათ უახლოეს ერთ თვეში გავხსნით სეზონს.

-თავად თუ თამაშობთ თქვენს თეატრში?

-ამ ეტაპზე არა, მაგრამ მალე ჩემი მეგობარი რეჟისორი აპირებს ჩვენთან სპექტაკლის დადგმას. ვნახოთ რა გამოვა, ძალიან დიდი სურვილი მაქვს, რომ ერთხელ კიდევ ვითამაშო. თან ძალიან მინდოდა ჩემს თეატრში თამაში.


-ვის დაქვემდებარებაშია თეატრი, ხელფასებს საიდან იღებენ მსახიობები, სპონსორები თუ გყავთ?

- „ახალი თეატრის" სპექტაკლებს მულტი-პულტის სამყარო ასპონსორებს. ამ ადამიანებმა მართლა ძალიან დიდი დახმარება გაგვიწიეს. მათ გვერდით თავს ძლიერად ვგრძნობთ და ამას ძალიან დიდი მნიშვნელობა აქვს.

-რთულია დღეს სპონსორის მოძებნა თეატრისთვის?

-სიმართლე გითხრა, არც ვეძებ, მაგრამ, ალბათ რთულია.

-გაფართოებას თუ აპირებთ?

-მართალია, ჩვენი თეატრი პატარაა, მხოლოდ 50 კაცზეა გათვლილი პარტერი მაგრამ, ამ ეტაპზე უფრო სპექტაკლებით გაფართოებას ვგეგმავთ... დიდი დარბაზიც კი გვაქვს, მაგრამ გასარემონტებელია და თუ დამატებითი შემოსავლის წყაროს ვიპოვით, ალბათ, მასაც გავაკეთებთ.

-თბილისში არის უამრავი პატარა თეატრი, ბევრი მათგანი მაყურებლის ნაკლებობას უჩივის, როგორ გგონიათ რატომ ხდება ეს?

-თეატრში რომ მაყურებელმა იაროს, ეს თეატრმა უნდა დაიმსახუროს. ჩვენს თეატრს თავისი მაყურებელი ყოველთვის ჰყავს. მიუხედავად იმისა, რომ არც პიარზე ვმუშაობთ და არც რეკლამაზე. ჩვენთან მაყურებელი თვად სპექტაკლებს მოჰყავთ. სპექტაკლი, რომ აპიარებს თავის თავს ამაზე დიდი პიარი თეატრს არა აქვს.

-ქართულ თეატრებს რაღაც „კლანის" სინდრომი სჭირთ, თითქოს ერთი და იგივე თეატრში, ერთი და იგივე ადამიანები იბადებიან და კვდებიან. თქვენ აღნიშნეთ, რომ „არავის ჭირდებოდით" ალბათ ესეც ადასტურებს ამ სინდრომის არსებობას. ახლა როცა თქვენმა თეატრმა წარმატებას მიაღწია, (ფესტივალებით, ქვეყნიდან გასვლებითა და ა.შ.) შემოთავაზება რომ მიიღოთ, რომელიმე დასიდან, წახვალთ?

-საკუთრი თეატრის ქონა, არ ნიშნავს სხვა თეატრებთან ართანამშრომლობას. რაც შეეხება კლანებს შემოსასვლელში, ალბათ შენიშნეთ ჭერზე განთავსებული დეკორატიული, ამოყირავებული სახლი, იცით რატომაა ასე? თუ კი აქ ვინმე ისეთი მოვა, რომ თავისი სპექტაკლით ამოაყირავებს ამ დეკორაციას სახლიც მისი იქნება.

-რას გულისხმობთ?

-იმას, რომ ეს თეატრი არ არის მარტო ჩემი, ან ჩემი მეგობრების, ან მხოლოდ იმ ხალხის ვინც მე მესიმპატიურება. ეს ძალიან ცუდი ტენდენციაა და დღეს ქართული თატრის განვითარებას უშლის ხელს. მოდი ვაღიაროთ, რომ დღეს ეს სიტუაციაა თატრებში.

-ანუ „ახალი თეატრის" კარები ღიაა?

-დიახ, თუ მე ვნახე ადამიანი, რომელსაც ნამდვილად კარგი პროექტი აქვს და მოწადინებულია, თუნდაც ენთუზიაზმით შექმნას რაღაც, ეს სცენა მისთვის ძალიან კარგი იქნება. ბევრი ახალგაზრდისთვის მიმიცია კიდევაც ამის საშუალება, მაგრამ ბოლოს, როცა აღმოჩნდა, რომ არავინ ეხმარება თავი დაუნებებიათ. ეს ძალიან ცუდია. მე არავინ დამხმარებია, ჩემი მეგობრების გარდა, ისე შევქმენი თეატრი და ადამიანი, როდესაც უკვე შექმნილ თეატრში სპექტაკლს ვერ ქმნის, მე იმას ვერ დავაფასებ ისე როგორც საჭიროა.
geotimes.ge

ამიკო ჩოხარაძე „ქლაბ შოუდან“ „ თქვენს შოუმდე“ არ გაზრდილა


 სალომე სორდია

„ვერ ვიტყვი, რომ საქართველოში იუმორის მაღალი დონეა, (გემოვნების მხრივ.) ამბიცია გვაქვს და ჩვენს საქმესაც ვაკეთებთ, მაყურებელიც ბევრი გვყავს და რეიტინგსაც არ ვუჩივით. ჩვენი მინუსი ისაა, რომ მხოლოდ იმას ვაკეთებთ, რასაც მაყურებელი ითხოვს. სხვაგან ამისთვის ცალკე ჯგუფია გამოყოფილი და ფუნქციები გადანაწილებულია", - ამბობს Geotime.ge - სთან საუბარში კომედი შოუს „ტალანტად" მონათლული ამიკო ჩოხარაძე.
ამიკო ტელეკომპანია რუსთავი2-ის ეთერში პირველად იუმორისტულ პროექტ „ქლაბ შოუში" გამოჩნდა. ამჟამად „თქვენი შოუს" წამყვანია, ფაქოსთან ერთად. კითხვაზე, რა შეიცვალა „ქლაბ შოუდან" „თქვენ შოუმდე" ჩვეული იუმორით გვიპასუხა: რა ვიცი, სიმაღლეში არ გავზრდილვარ ... 
 
-ამიკო, „თქვენი შოუს" წამყვანებად, შენ და ფაქოს დუეტი ვინ შეარჩია?
 
-იდეა ჩვენს ბიჭებს ეკუთვნოდა, მათ გადაწყვიტეს, რომ ამ როლს კარგად მოვირგებდით, ვფიქრობ, გავამართლეთ იმედები, გადაცემა უკვე დიდი ხანია გადის ეთერში, ყოველთვის ვცდილობთ შოუ, უფრო და უფრო, კარგი გამოვიდეს და მაყურებელიც კმაყოფილია ჩვენი ნამუშევრით. 
 
-„ქლაბ შოუმდე" რა ხდებოდა შენს შემოქმედებით ცხოვრებაში?
 
-ტელესივრცეში ძალიან დიდი ხნის წინ გამოვჩნდი. ბავშვობაში ვმღეროდი, ოდესაში ერთ-ერთ ფესტივალზე ავიღე გრანპრი საუკეთესო ვოკალისთვის, ვიყავი უკრაინის ტელევიზიაში, რუსეთის „ОРТ" -ზე მუსიკალურ გადაცემაში „Утренняя звезда." ვმონაწილეობდი თურქეთში გამართულ პაროდიის კონკურზე, სადაც მაიკლ ჯექსონს ვბაძავდი და გავიმარჯვე კიდევაც. შემდეგ იყო კავეენები, ჯერ საზღვაო აკადემიის გუნდში „ნეპტუნი", მერე აჭარის „რეზერვისტებში" ბოლოს საქართველოს ნაკრებში და იქიდან რუსთავი2-ის გადაცემებში. 
 
-აჭარა ახსენე, წარმოშობით აჭარელი ხარ არა?
 
-დიახ , ბათუმელი, ბავშვობა და სტუდენტობა იქ გავატარე. 
 
- რომელი ქალაქი უფრო საყვარელია შენთვის, თბილისი თუ ბათუმი?
 
-ბათუმი ჩემი მშობლიური ქალაქია და რა თქმა უნდა, ძალიან მიყვარს. შეიძლება ითქვას, ცხოვრება იქ ვისწავლე. თბილისი არ ვიცი რატომ შემიყვარდა, თავისუფალი ქალაქია, აქ ყველაფერი უარყოფითისგან ვიცლები და თავს არაჩვეულებრივად ვგრძნობ.
 
-სხვა ქვეყანაში თუ იცხოვრებდი?
 
-დიდი სიამოვნებით, თუ იგივე სამსახური მექნებოდა, ანაზღაურება საზღვარგარეთ გაცილებით უკეთესია.
 
-შენი შემოსავლით უკმაყოფილო ხარ?
 
-უფრო მეტიც შეიძლებოდა, ვიმსახურებ და მოვითხოვ კიდეც. 
 
-რამდენადაც ვიცი ძალიან მიზანდასახული ხარ, „მიზანი ყოველთვის ამართლებს საშუალებას"?
 
-კი, ამართლებს.
 
-თქვენი პირველი პროფესია რადიკალურად განსხვავდება, იმ საქმისგან რასაც დღეს აკეთებთ, რატომ გაგიჩნდათ საზღვაო აკადემიაში სწავლის სურვილი?
 
-მეზღვაურობა სარფიანი საქმეა, ზღვაზე მატერიალურად უფრო ძლიერი ხარ, ვიდრე ხმელეთზე. იქ უფრო დიდი შემოსავალია. ამ საკითხზე ჩემმა მშობლებმა უფრო იმუშავეს. 
 
-რატომ წამოხვედი იქიდან?
 
-ჩემში არ იჯდა და იმიტომ, ისე კი დავამთავრე და დიპლომიც ავიღე. თან კარგადაც ვსწავლობდი,მოკლედ, დიპლომიანი სიძე ვარ.
 
-რადგან სიძეზე ჩამოვარდა საუბარი ამ თემასაც შევეხოთ, როგორც ვიცი პირადზე საუბარი არ გიყვარს?
 
-ხო, ძალიან ცოტას ვსაუბრობ ამ თემაზე. მყავს არაჩვეულებრივი მეუღლე და ცხრა თვის ბიჭი, - საბა, ჩემი ცხოვრების ყველაზე დიდი და მნიშვნელოვანი მოვლენა. ასევე , 18 წლის ძმა და 7 წლის და. ჩემი ძმას სიმღერის ნიჭი აქვს, საბავშო ოპერაში მღეროდა, თუმცა სამომავლო პროფესიად მანაც საზღვაო საქმე აირჩია. დედა ყოფილი ტანმოვარჯიშეა, მამა სუხიშვილების მოცეკვავე. თუმცა დღეს ერთი იურისტია, მეორე მეცნიერ-პროფესორი.
 
-პლასტიკისა და ცეკვის ნიჭი მშობლებისგან გამოგყვა თუ სწავლობდი სადმე?
 
-არა არასდროს მივლია ცეკვაზე, ასე ვთქვათ, თვითნასწავლი ვარ. ეს ყველაფერი, ალბათ, მაიკლ ჯექსონის ბრალია, ჩემი კუმირი იყო ბავშვობიდან. სარკის წინ ვიდექი ხოლმე და ვცეკვავდი.
 
-პირველი მას მიბაძეთ?
 
-კი, პაროდიის მხრივ ჩემი პირველი მსხვერპლი მაიკლ ჯექსონი იყო.
 
-ინტერნეტში განთავსებულია თქვენი და „ვართეს" ფოტო, სადაც, ძალიან ჰგავხარ ქალბატონ ნინო ბურჯანაძეს, გრიმის დამსახურებით ალბათ, როგორ ახერხებ ასე დაემსგავსო შენს გმირებს?
 
-არა, გრიმი არაფერ შუაშია.
 
-აბ რა არის შუაში. ახლა, რომ გიყურებ სრულებითაც არ გავხარ ქალბატონ ნინოს...

-ხოო? ალბათ პარიკიც მეხმარება, (იცინის) როცა ვინმეს პაროდიას ვაკეთებ, ვცდილობ მაქსიმალურად ყველაფერში დავემსგავსო. ბევრი რამ მიმიკით გამომდის.
 
-ალბათ ამ ყველაფერზე მუშაობა, დიდ შრომას მოითხოვს...
 
-ვიღაცისთვის შეიძლება, მაგრამ ჩემთვის უკვე მარტივია.
 
-თავად იმ ხალხს თუ შეხვედრიხარ ვის პაროდიასაც აკეთებ, მაგალითად ნინოს, რა რეაქცია აქვთ მათ?
 
-ქალბატონი ნინო რამდენჯერმე ნანახი მყავს, თუმცა პირადი საუბარი არ მქონია, სოსოს შევხვედრივარ ნარიმანიძეს. რეაქცია კარგი აქვთ, ცუდ და ბოროტულ პაროდიას არასდროს ვაკეთებთ.
 
-თქვენი საყვარელი იუმორისტი ვინ არის?
 
-ბევრია ძალიან, კუმირი არ მყავს, მაგრამ მომწონს ჯიმ ქერი, როვან ატკინსონი, მისტერ პიტკინი... მიყვარს იუმორი, რომელიც მხოლოდ სიტყვებით არ შემოიფარგლება, არის ლიტერატურული ხუმრობა და სიტუაციური, ანუ მოქმედებით ხუმრობა.
 
-იუმორისტობა ხელოვნებაა?
 
-დიახ, იმიტომ, რომ ახალს ქმნი. მე ვამაყობ, რომ რაღაც ისეთი ხუმრობა დამიწერია და გამიკეთებია, რომელიც დღემდე ახსოვს მაყურებელს.
 
-უცხოურ იუმორისტულ შოუებს, თუ უყურებ?
 
-დიახ.
 
-რამეს სწავლობ მათგან?
 
-არა, მათგან ნასწავლი არაფერი მაქვს, მაგრამ, მომწონს, რომ ვუყურებ. იმის ამბიცია მაქვს, რომ იმათზე მაგარი ვიყო. 
 
-კავეენს თუ ადევნებ თვალს, როგორი თაობა მოდის?
 
-ვადევნებ და კარგი თაობაა, ჩვენს დროს სხვანაირად იყო ყველაფერი, უფრო ძლიერი. თუმცა ამათაც კარგად გამოსდით. კარგი ბიჭები და გოგოები არიან.
 
-„კომედი შოუს" სიმღერები და ვიდეო კლიპები, დიდი პოპულარობით სარგებლობს , საქართველოში, სერიოზულად თუ გიფიქრია ამ სფეროში მოღვაწეობაზე? 
 
-ეს იდეა მომწონს და გამივლია კიდევაც გულში, არაფერს გამოვრიცხავ, მაგრამ ჯერ არ ვიცი. 
 
-სამსახიობო კარიერაზე რა აზრის ხარ? ქართული კინო კომედიური ჟანრის მსახიობების ნაკლებობას ნამდვილად განიცდის...
 
-ჩვენი ბიჭები გადაიღეს რამდენიმე ფილმში. მეც შეიძლება ამ სფეროში მოვსინჯო თავი, სანტერესო იქნება. თუმცა ჯერ ამაზეც არ ვფიქრობ, მინდა უფრო მეტი გავაკეთო, ასე ვთქვათ, უფრო დავხელოვნდე და მერე ვცადო. რაღაც შემოთვაზებაც კი მქონდა, მაგრამ ჯერჯერობით თავი შევიკავე და უარი ვთქვი. 
 
-ჭორის დონეზე, მაქვს ინფორმაცია, რომ „შუა ქალაქის" მსახიობები, რომლებიც იმედიდან გამუშვეს, მიიღებენ მონაწილეობას რუსთავი2-ის ახალ სერიალში, რომელსაც „კომედი შოუს" ბიჭები გააკეთებენ. 

-ამაზე საუბრის უფლება მე არ მაქვს, ამ თემაზე ალეკო მალხაზიშვილს დაელაპარაკეთ.
 
-ანუ ეს ჭორი საფუძვლიანია?
 
-არ ვიცი, არ ვიცი, ვერ გეტყვით

ნუგზარ ჩიქოვანი: ვალერის კი არა, ზოგჯერ დოდოსაც მეძახიან




 სალომე სორდია
თბილისში დაიბადა და გაიზარდა. დედა ფილოლოგი ჰყავდა, მამა მშენებელი. მსახიობობა ბავშვობიდან უყვარდა და პროფესიადაც ამიტომ აირჩია. თანატოლებისგან განსხვავებით ყოველთვის დამოუკიდებელი იყო,  მის სიტყვას ფასი ჰქონდა, ალბათ ამიტომ არ გამოუწვევია  ამ გადაწყეტილებას მშობლების პროტესტი.  ფართო საზოგადოებამ სოხუმის  თეატრის სტაჟიანი მსახიობი, ბატონი ნუგზარ ჩიქოვანი სერიალით გაიცნო. „გოგონა გარეუბნიდან“  მისი პირველი სერიალია, პირველი და წარმატებული. ამას ის ფაქტი მოწმობს, რომ ეპიზოდებში ჩაფიქრებული  მისი გმირი, ლამისაა ფილმის მთავარ გმირად იქცეს. ვალერიმ  მაყურებლის სიყვარული და სიმპათია, რამდენიმე სერიაში დაიმსახურა. კეთილი, გულწრფელი, ალალი, შრომისმოყვარე ვალერი თავად ბატონ ნუგზარს მაგონებს, თუმცა თავად გადაჭრით ამბობს, რომ ეს პერსონაჟი მას არ ჰგავს, –“ სად შემიძლია მე მაგდენი“– გვითხრა მასთან მისულებს და ვალერისთვის დამახასიათებელი, გულწრფელი გამომეტყველებით  ჩაიღიმა.   
Geotime.ge”- მსახიობ ნუგზარ ჩიქოვანს, „ბრავო რეკორდსის“  სტუდიაში ესტუმრა. 
გულთბილი მიღების შემდეგ, საუბარი მისი თეატრალური ცხოვრებით დავიწყეთ...

– ბატონო ნუგზარ თქვენი პირველი თეატრი და როლი თუ გახსოვთ?

–ჩემი პირველი და უკანასკნელი თეატრი სოხუმის თეატრია, სხვაგან არასდროს მითამაშია. სოხუმში, პირველად, 1982 წელს  ჩავედი და მუშაობა დავიწყე. (იქამდე  ერთხელ ვიყავი ნამყოფი, ღრმა ბავშვობაში.)  ჩემი ჩასვლა  ახალი სეზონისა და ახალი შენობის გახსნას დაემთხვა. პირველი როლი, ბატონი დათო კობახიძის მიერ დადგმულ „საბრალდებო“ დასკვნაში“ მივიღე, ზაზა ნაკაშიძის დუბლიორი ვიყავი. ეს იყო სცენაზე  ჩემი პირველი გამოჩენა, რასაც ბევრი სხვა როლი მოჰყვა, 1993 წლის 27 სექტემბრამდე იქ ვმოღვაწეობდით, შემდეგ  ქალაქი დაეცა და მეც უკან გამოვბრუნდი.


–ამჟამად მარჯანიშვილის თეატრის სხვენზე, თქვენი, სოხუმის თეატრი ფუნქციონირებს...

–დიახ, ასეა, ჩვენი თეატრი მარჯანიშვილის თეატრის სხვენზე მოქმედებს. შეიძლება ითქვას, რომ მარჯანიშვილის თეატრმა შეგვიკედლა.  ამას ყოველთვის აღვნიშნავ და  მთელი ჩემი კოლეგების სახელით ვუხდი მადლობას თეატრის კოლექტივს, განსაკუთრებით ბატონ ლევან წულაძეს. მართლა ძალიან რთულია დღეს ამხელა 
თეატრის მიღება და მფარველობა.

–პრემიერისთვის არ ემზადება თქვენი თეატრი?

–დიახ, რეჟისორი გოჩა კაპანაძე და დიდი გოგი გეგეჭკორის ქალიშვილი, მანანა გეგეჭკორი აკეთებენ სპექტაკლს, შალვა დადიანის  პიესის მიხედვით, –„გუშინდელნი.“ მგონი ძალიან საინტერესო პროდუქტს მივიღებთ. პიესა არ კეთდება ტრადიციული ხერხებით. რეჟისორი ამ პიესის მოტივებზე, თანამედროვე ინსცენირებას მიმართავს. ამატებს, იღებს,  ზოგგან ტექსტსაც თავად წერს... პრემიერა საახალწლოდ, დეკემბრის თვეში, იგეგმება.

-მოდი, აქვე თქვენს ორ კინოროლს შევეხები, ორივე ახალ ქართულ ფილმში და ორივე ერთი და იგივე პერსონაჟი.

-დიახ, პირველი ფილმში „რენე მიდის ჰოლივუდში“  ალეკო ცაბაძემ გადამიღო ილიას როლში, ფილმი უკვე გამოვიდა ეკრანებზე და მაყურებლის დადებითი შეფასებაც მოჰყვა. მეორედ ილიას როლი  ნიკოლოზ ხომასურიძის „დავიწყებულ მეფეში“ ვითამაშე.

-დამეთანხმებით მსახიობისთის ყველა როლი ერთნაირად საპასუხისმგებლოა, მაგრამ ილია ჭავჭავაძე  ქართველებისთვის ძალიან სათუთია, როგორ ირგებთ ამ როლს?


-ილია იმდენად დიდი და სუფთაა, იმდენად წმინდა, რომ ამ როლის გაფუჭება შეუძლებელია, სულ რომ არაფერი გააკეთო, მაინც გამოვა. ამით მე იმას არ ვამბობ, რომ ბრწყინვალედ ვითამაშე.  

 – როგორც ვხედავთ,  გახმოვანებებზეც მუშაობთ

 –დიახ,  ამ საქმეს 1996 წლიდან მოვკიდე ხელი. მაშინაც ამ შენობაში ვიყავით, „ თეატრონი“ ერქვა და ქართულად  ითარგმნებოდა ფილმები და სერიალები. უკვე 17 წელია ამ საქმით ვარ დაკავებული, მიმუშავია თითქმის,  ყველა იმ ტელევიზიაში, რაც თბილისში  იყო და არის.  ამჟამად აქ „ბრავო რეკორდსის“  სტუდიაში ვახმოვანებთ ფილმებს.

-ოჯახზე მოგვიყევი

-მყავს ორი შვილი და არაჩვეულებრივი მეუღლე, ისიც მსახიობია და  სოხუმის თეატრში მუშაობს. უფროსი ბიჭი 24 წლისაა, გოგო 22-ის.

-ისინი თუ არიან ხელოვნებასთან ახლოს, მშობლებივით?

-ბიჭი არა, მან ჯერ იურიდიული ფაკულტეტი დაამთავრა, შემდეგ საერთაშორისო ურთიერთობები. ამჟამად სტაჟიორია მერიაში. გოგნას კი აქვს ხელონებასთან მჭიდრო შეხება, ოღონდ მუსიკის განხრით.  კონსერვატორიის მეორე კურსის სტუდენტია, საფორტეპიანოზე.

-როგორ მოხვდით სერიალში „გოგონა გარეუბნიდან“ ქასთინგი გაიარეთ?

-კი ქასთინგი გავიარე, თამუნას მამის როლზე, რომელსაც  მშვენივრად თამაშობს სოსო მოლოდინაშვილი. მერე სერიალი დაიწყო, სადღაც ერთი სეზონი გავიდა, მაგრამ არავინ დამკავშირებია, ბოლოს დამირეკეს და მითხრეს, „ბატონო ნუგზარ, ძალიან გვინდა ჩვენს სერიალში ითამაშოთ, სამწუხაროდ თქვენი როლი ეპიზოდური იქნება, მაგრამ  მოხარული ვიქნებით თუ დაგვთანხმდებითო.“  ამ ჯგუფთან  ურთიერთობა სერიალ „შუა ქალაქშიდან“ მქონდა. ერთ-ერთ სერიაში ვიყავი მიწვეული. ჯგუფში სულ ახალგაზრდები არიან, ზრდილობიანები, იმდენად კარგები, რომ უარი ვერ ვუთხარი, ან რატომ ვეტყოდი. სულ რომ არაფერი  ყველას ნახვა  გამახარებდა. მეც არა ვარ ახლა ის კაცი, გინდა თუ არა, მეფის როლი მომეცით  და ყველა სერიაში მათამაშეთმეთქი რომ დამეწყო, მარტივად დავთანხმდი.  მოხდა ისე,  რომ  ჩემი გმირი ხალხს შეუყვარდა და ჩვენი თანამშრომლობაც გაგრძელდა.


-თქვენს გმირს, ვალერის  თუ ჰგავხართ ცხოვრებაში?

-არა, არა სად შემიძლია მე მაგდენი, ფერება (იცინის)

- მკაცრი ხართ?

-კაი რა, მე და მკაცრი?

-მაყურებელი გცნობთ ალბათ....

-კი, ხშირად მცნობენ, ვალერის რომ მეძახიან, მეძახიან მაგრამ, ერთი ორჯერ  დოდოც დამიძახეს.  იფიქრეს ალბათ,  დოდოს თუ დავუძახებთ მოიხედავსო.  კი ბატონო,  დოდო გადასარევი სახელია, გენიალურ აბაშიძეს ერქვა, მაგრამ ამ შემთხვევაში ქალის სახელთან ასოცირდება და რა ვიცი.

-ვერ გვეტყვით შემდეგ სერიებში რა ხდება?  მაყურებელი ბოლო სერიიდან დაძაბული დარჩა, დოდო (ვალერის მეუღლე) სახლიდან წამოვიდა, როგორ გაგრძელდება თქვენი ურთიერთობა?

-მალე ვალერისა და დოდოს ურთიერთობაში ყველაფერი მოგვარდება, მაყურებელო მაგაზე ნუ ინერვიულებს

суббота, 19 ноября 2011 г.

”მე წავალ, ჩემს შემდეგ სინათლეს დავტოვებ“



„ისინი ვინც სიცოცხლეშივე აღწევენ მიზანს და ხდებიან მეფეები, რჩებიან ისტორიას, აღელვებენ მომავალ თაობებს და სიცოცხლეშვე გრძნობენ იმ ბედნიერებას, რასაც უკვდავება ჰქვია." „მე უბრალოდ წამოვწვები და გადავიხურავ ბალახიან მიწას, სულ ეს არის და ეს"

მართლაც ასე მოხდა. მან მიაღწია, ის დარჩა ისტორიას და მომავალი თაობებიც ააღელვა თავისი შემოქმედების უკვდავობით. ირაკლი ჩარკვიანმა „დროს გაუძლო" და ვერაფერი დააკლო მას „გაფრენამ," მეფე დღესაც მშვიდად ცურავს, ყველა მსემნელის ფიქრში, გონებაში, აზროვნებაში...

დღეს, 19 ნოემბერს, „მეფე" ირაკლი ჩრკვიანს 50 წლის იუბილე აქვს. ამ დღესთან დაკავშირებით, „კაფე გალერეაში" მისი ახალი ალბომის პრეზენტაცია უნდა გამართულიყო. ალბომი ქეთათომ და გიორგი ასლანიშვილმა, (ირაკლი ჩარკვიანის მეგობარი და ყოფილი პრიოდუსერი) რადიო „უცნობის" სტუდიაში ჩაწერეს, სამწუხაროდ ალბომის გამოცემა ფინანსების უკმარისობის გამო ვერ მოხერხდა. ალბომი 13 ნამუშევარს აერთიანებს. მასში შესულია ირაკლის გამოუქვეყნებელი მუსიკა და ტექსტები. თავმოყრილია ნიკა კოჩაროვის, ლევან თოფურიძისა და სხვა მუსიკოსების ნამუშევრები.

დღეს გაიმართება ახალი საიტი „kaia.ge" -ს პრეზენტაცია, სწორედ აქ შეუძლიათ მოისმინონ მომღერლის თაყვანისმცემლებს მისი ახალ ალბომი „თეთრი ღმერთი." აქვე განთავსებულია „მეფეს" ლექსები, ფოტოები და სიმღერები. გამომცემლობა ინტელექტმა მომღერლის იუბილესთან დაკავშირებით გამოსცა ირაკლი ჩარკვიანის ახალი წიგნი, ორიგინალური გარეკანით. (მომღერლის პირადობის მოწმობა) წიგნში გაერთიანდება ირაკლის საავტორო სვეტები, საგაზეთო სტატიები და ინტერვიუები.
ირაკლი ჩარკვიანის მუსიკალური მოღვაწეობა დაიწყო 1976 წელს, ჯგუფ „არიშთან" ერთად. მუსიკოსის შემდეგი ჯგუფი იყო, ნაკლებად ცნობილი „ტაქსი," რომელშიც აგრეთვე უკრავდნენ დადა დადიანი, ბიჭიკო ოსიპოვი და კახა კიკაბიძე. მისი პირველი ალბობი 1988 წელს გამოვიდა, იგივე სახელწოდებით,- „ტაქსი" და მსმენელის დიდი ინტერესი და მოწონება დაიმსახურა.  

„ტაქსის" წარმატების პიკი იყო 90-იანების დასაწყისი. შემდეგი პროექტები იყო: ელეტრონულ-ალტერნატიული ჯგუფი „Childrens Medicine" (საბავშვო მედიცინა) (1991-1992);" Georgian Dance Empire" (1993, ელექტრონული მუსიკა); „Daira" (1997) - ამ უკანასკნელ პროექტში ირაკლისთან ერთად მონაწილეობდა დადა დადიანი.

სოლო კარიერა დაიწყო სიმღერით "War is Over". მისი პირველი სოლო-დისკი, „Svan Songs" (ჩაიწერა და გამოიცა 1993 წელს,გერმანიაში) მომღერლის მნიშვნელოვანი დებიუტი იყო, ის დღემდე ითვლება 90-იან წლებში ჩაწერილი ქართულენოვანი ალტერნატიული დისკების ერთ-ერთ მთავარ ნიმუშად.

  1994-1995 წლებში ირაკლი მუშაობდა მუსიკაზე კინოფილმისათვის „ორფეოსის სიკვდილი."

1997 წელს გამოიცა მუსიკოსის მეორე სტუდიური ალბომი „აფრენ." შემდეგ გამოჩნდა სიმღერა „საქართველო," 2000 წელს კი „ უსაფრთხოება." ირაკლის მორიგი სტუდიური დისკი „ამო" 2001 წელს ვიდოკლიპებთან ერთად გამოვიდა. ალბომი ცნობილია სიმღერებით „სექსი" და „ორღანი78."

2004 წელს კი გამოჩნდა ალბომი „სავსე", ამ ალბომმა ირაკლის შემოქმედების თაყვანისმცემელთა ახალი ტალღის გამოჩენა გამოიწვია. დაიწყო ახალი ეტაპი.
„იმდენად ამოწურული ვარ და იმდენად სავსე,- ამიტომ ჰქვია ალბომსაც ასე,- „სავსე" ამბობდა თავად მომღერალი.

ეს პერიოდი გამოირჩევა ირაკლის შემოქმედებითი აქტიურობით. ის მუშაობდა ბევრ ახალ სიმღერაზე და, პარალელურად, საკმაოდ ხშირად იღებდა ახალ ვიდეოკლიპებს საკუთარ სიმღერებზე.აღსანიშნავია, რომ ამ პერიოდიდან მან საკუთარ ფსევდონიმად „მეფე" აირჩია. „ყოველი ჩვენგანი ოდესმე ხდება მეფე, უმრავლესობა სიკვდილის ბოლოს, სიკვდილამდე ორი წუთით ადრე ეუფლება, მაგრამ მეფობა ისევე გარდაუვალია როგორც მონობა." - წერს ის თავისივე რომანში „მშვიდი ცურვა"

2006, წლის 25 თებერვალს, მეფემ სხვა განზომილებაში გადაინაცვლა. ის საკუთარ სახლში გარდაიცვალა. მოგვიანებით, 2007 წელს, ცნობილმა მუსიკოსებმა მის ხსოვნას მიუძღვნეს ალბომი „ქაღალდის გემი". ალბომის შექმნაში მონწილეობდნენ, ჯგუფები: „33ა", „მწვანე ოთახი", „Outsider", „ვაკის პარკი", „The Young Georgian Lolitaz" და სხვა შემსრულებლები. მოგვიანებით გამოიცა მის სიცოცხლეშივე ჩაწერილი უკანასკნელი მუსიკალური მასალა,-ბოლო სტუდიური ალბომი „ძირს მეფე".



      დაე, იცოცხლონ . . .  

გემუდარები,
ნუ ხოცავ ტარაკნებს, დედა,
დაე, იცოცხლონ.
ხომ იცი, როგორ უყვართ გათბობის მილები,
იქნებ ერთმანეთიც უყვართ?
მათ გაზურაზე უწევთ ცხოვრება,
ჩვენ დედამიწაზე,
მერე რა?
ერთიმეორისგან ვერ გაარჩევ,
სახელებიც არ ჰქვიათ,
როგორ ახარებთ სითბო და ტკბილი ჯემი,
რა მათი ბრალია, რომ არ იციან თავიანთი არსებობის შესახებ,
პლანეტებმაც ხომ არ იციან შერქმეული სახელები,
მაგრამ ბრუნავენ უმიზნოდ,
სივრცეში.
გემუდარები,
ნუ ხოცავ ტარაკნებს, დედა,
დაე, იცოცხლონ.




***
" მე ალახის არასდროს მწამდა, მე უბრალოდ სიცოცხლე მომწყინდა, მაპატიე ამ სიტყვებისთვის. არ ვიცი არსებობს თუ არა რამე სიცოცხლეზე კარგი. ალბათ არსებობს"– მეფე ირაკლის, (თუ რუმის?) სიტყვები დავაციტირე...
ახლა საშინლად ვჯაყჯაყებ, მთელი სხეულით ვინჯღრევი, და ყველაფერ ამ სიკეთესთან ერთად "მშვიდი ცურვაც" მანჯღრევს...ზოგჯერ ისეთ ფრაზას გადავაწყდები ხოლმე რომ სურვილი მიჩნდება, თითოეული სიტყვა დავიზეიპრო და ვიცურო მეფესთან ერთად, მშვიდად...
"მე შენთან მოვალ, დავბრუნდები.."ახლა რატომღაც მისი სიმღერის ეს მონაკვეთი გამახსენდა და თავი საშინლად არაკომფორტულად ვიგრძენი. გიკვირთ ხო? რატომ? ახლავე მოგახსენებთ: Жанна Фриске–ს Я была -ს ვუსმენ ამ ოფლისა და "ზედმეტადგამოჭენებული" ხალხის გარემოცვაში და ახალგარემონტებულ გადამწვარ გორს ვუყურებ :(((
რუმისა არ იყოს მეც მომწყინდა ცხოვრება, მაგრამ მისგან განსხვავებით, არასდროს მიფიქრია რომ შეიძლება მასზე კარგი იყოს რამე. ალბათ იმიტომ რომ ჩემთვის საერთოდ არაფერი ყოფილა კარგი :)) სულ ისეთი გრძნობა მაქ რომ არც მიცხოვრია არასდროს ...მე თვითონ მოვიგონე და შევქმენი რაღაც, ჩემივე ხელით ჩემივე სცენარით და ამ რაღაცას დავარქვი "ცხოვრება", რომელსაც მთელი ცხოვრებაა მინდა თავი დავაღწიო, მაგრამ ზუსტად ისეთი გამოვძერწე, ისეთი შევკერე რომ ფორმასაც კი ვერ ვუცვლი, არა და აშკარად ვგრძნობ რომ არ მყოფნის , ჰაერი არ მყოფნის და ნაჭერიც არ მწვდება, სხეულის ზოგიერთი ნაწილი შიშველი მრჩება, მაგრამ არ მრცხვენია, არც დისკომფორტს მიქმნის არანაირს, ალბათ იმიტომ რომ ჩემთვის სხეული ყოველთვის მეორეხარისხოვანი იყო....სულია მთელი ჩემი არსებობა, ის არსებობა რომელსაც მთელი ცხოვრებაა ვცდილობ აზრი ვუპოვო, აზრი რომელიც ყველაფერს აქვს თუ დაინახე და შეიგრძენი, მე კი ვერ ვგრძნობ ვერ ვხედავ, ვერ ვწვდები არსს... რომ მე მე ვარ... უბრალოდ ეს ვარ და მეტი არაფერი... "ძნელია მოუყარო თავი იმას რასაც საკუთარი მე დაარქვი"–მეფეს სიტყვებია და აბსოლიტურად ვეთანხმები ირაკლის, რომელსაც ვთვლი რომ რაღაცით ვგავარ, ალბათ მიწყენდა მეფე ოდესმე ამ ფრაზებისთვის რომ მოეკრა ყური...მაგრამ თუ მომეცა შანსი გადავინაცვლო რმელიმე სხვა განზომილებაში ან მეღირსოს ბენიერება რომ მეფე თვითონ გამომეცხადოს პროლეტარიატის დიდი ბელადივით, დაველაპარაკებოდი, მაგ თემაზე და ვიცი ის ყველაფერს გაიგებდა და თუ გუნებაზე იქნებოდა იქნებ გამმართლებოდა კიდევაც და ერთ ტალღაზე მომართული რადიომიმღებით , მშვიდად გვეცურა ორივეს...
"გული მერევა" მგონი ავტობუსის ჯაყჯაყს უნდა დავაბრალო, საშინლად მიშლის ნერვებს ეს გულისრევა რაგაც"ნერვებისრევას" იწვევს ყველაფერი რაც გარშემოა... ლაპარაკი მინდა... აქ მინდა ლაპარაკი ...და მაინც ეს იძულება... იძულება... იძულება... იძელება... იძულებული ვარ შევწყვიტოოო რომ ჩემს საყვარელ უბის წიგნაკს არ მივაყენო
შეურაცყოფა...:((


               

დავით ქაცარავა: მისტიკიდან რეალურ წარმატებამდე



სალომე სორდია

ბანკირი, სპორტსმენი, ტელეწამყვანი, მსახიობი... „არასოდეს თქვა არასოდეს," ეს სიტყვები, ამჟამად, მსახიობ დავით ქაცარავას ეკუთვნის და ალბათ, იმას ნიშნავს, რომ შეიძლება მისგან ახალ პროფესიულ სიახლესაც ველოდოთ. მსახიობმა, როგორც „Geotimes.ge -სთან საუბარში აღნიშნა, ჯერჯერობით ეს მის სამომავლო გეგმებში არ შედის. სიახლეები ისედაც ბევრი აქვს, ახლახანს ის მისტიურ დრამაში „ნაწილები" გადაიღეს. ეს მსახიობის პირველი მისტიური როლი არ არის.


-მისტიკა საქართველოში ფეხმოკიდებული ჟანრი არ არის, თუმცა თქვენი პირველი ფილმიც, რამაზ ჩაჩანიძის „სპამი" მისტიური თრილერი იყო, ორივე ფილმში მთავრ როლს ასრულებთ, რატომღაც მისტიურ გმირთან ასოცირდებით უკვე, ცხოვრებაში რამდენად გჯერათ მისტიკის?


-ბოლო წლებში, ჩემს ცხოვრებაში მისტიური მოვლენები მართლა იჩენს თავს. არ ვიცი, ეს მისტიკაა თუ რამე მეცნიერული ფანტასტიკა, მაგრამ შეხება აშკარად მაქვს. რაღაც პატარ-პატარა ადგილს იკავებს მისტიური მოვლენები, რომელიც ჯერჯერობით, მხოლოდ დადებითი ხასიათით გამოირჩევა და იმედი მაქვს ასეც გაგრძელდება.

-მოდი, ახალ ფილმს მივუბრუნდეთ ვინ არის ფილმის რეჟისორი და რა ხდება ფილმში?

-„ნაწილები" ახალბედა რეჟისორის ნიკოლოზ ჯავახიშვილის პირველი ნამუშევარია. ფილმის სიუჟეტი შემდეგნაირია: მეცნიერი დავით ბერიძე ცხოველების ნეშტებზე ექსპერიმენტების დროს, მსოფლიოსთვის დღემდე უცნობ ენერგეტიკულ წყაროს აღმოაჩენს. და სამეცნიერო კოლეგიაში აკეთებს მოხსენებას, უკვე ადამიანის ნეშტებზე ექსპერიმენტის გაკეთების შესახებ რასაც სამეცნიერო კოლეგიაში მისი აბუჩად აგდება და ლაბორატორიის ჩამორთმევა მოჰყვება. სასოწარკვეთილ მეცნიერთან ბიზნესმენი პირონიმო გოგავა მიდის და დაფინანსებას ჰპირდება. იმ პირობით, რომ მიღებული ენერგია, მის კუთვნილებაში გადავა. პროფესორი იღებს შეთავაზებას და დახმარებისთვის თავის ყოფილ სტუდენტს, წარმატებულ მეცნიერს ბერდო დვალს მიმართავს. საქმეში ერთვება მათემატიკოსი პროგრამისტი, რომელიც ლეიკემიით დაავადებული დის გამო დაინტერესებულია კარგი ანაზღაურებით. პირველი წარუმატებელი ექსპერიმენტის შემდეგ სანდრო დახმარებისთვის თავის მეუღლეს, ელენეს მიმართავს, რომლის დახმარებითაც გუნდი შედეგს მიაღწევს. მაგრამ რაშია შედეგი? რას წარმოადგენს ადამიანის გვამიდან დაგროვილი ენერგია?

-საინტერესოა... ვინ არიან შემოქმედებითი ჯგუფის წევრები, სად მიმდინარეობდა გადაღებები და როდის ვიხილავთ ფილმს ეკრანზე?

- მთავარ როლებში: ნიკა თავაძე, ნანკა კალატოზიშვილი, გიორგი გურგულია, ლაშა ონიანი, გიორგი კალანდაძე, ნოდარ მამულაშვილი და მე გახლავართ. ფილმის რეჟისორი, როგორც უკვე გითხარით, ნიკოლოზ ჯავახიშვილია, სცენარის ავტორი კი, მასთან ერთად, მისი მეუღლე, ნინო კელაურიძე გახლავთ. სცენარი ნიკამ თავისი მოთხრობიდან აიღო. ოპერატორი, გამნათებელი და ხმის რეჟისორი ამერიკიდან ჩამოიყვანეს. დამდგმელი ოპერატორია - იგორ ტოჩილნიკოვი. დიზაინზე დავით მაჭავარიანმა იმუშავა, ხოლო ფილმის საუნდტრეკზე ზაზა ხუბუკელაშვილი მუშაობს. გადაღებები თბილისსა და დავით გარეჯში მიმდინარეობდა. ფილმი კინოეკრანებზე ჩვენი გათვლებით გაზაფხულზე გამოვა.

-ფილმში შენი გმირი ვინ არის, როგორია ის?

-ჩემი გმირი დადებითია. შუამიწის რუხი ანგელოზი, რომელიც იცავს ბალანსს სიკეთესა და ბოროტებას შორის. შუამიწაზე ყველა ადამიანი განურჩევლად ხვდება და იქიდან პოულობს გასასვლელს თავისი შემდგომი გარდასახვისთვის. რუხი ანგელოზი ამ ტერიტორიის მცველია და მომენტებში, როცა ირღვევა ბალანსი სიკეთესა და ბოროტებას შორის პროცესებში ერთვება და სიკეთს ეხმარება.

-რამდენიმე ხნის წინ, გადაგიღეს სომხურ ფლმში. თქვენი გმირის როლზე საკმაოდ მაშტაბური ქასთინგი იყო გამოცხადებული,(კავკასიასა და რუსეთში) როგორ მოხვდით ამ ფილმში?

-დიახ, ეს არის სომხური მელოდრამა. ფილმზე ჩემი მიწვევა საკმაოდ დიდი პატივი აღმოჩნდა, იმიტომ რომ ქასთინგი მართლა ფართომაშტაბიანი იყო. რამდენიმე წლის წინ, საქართველოში იყვნენ ჩამოსული სომეხი რეჟისორები და რაღაც სომხურ კლიპში გადამიღეს. კლიპს თავისი ბაზრისთვის აკეთებდნენ და ჩვენთან არც გასულა. სწორედ ამ კლიპის რეჟისორმა დამაკავშირა მათთან. აღმოჩნდა, რომ მე ფილმის ზუსტი ტიპაჟი ვიყავი და რეჟისორმა პრეტენზიული ქასთინგიც დასრულა. ფილმში სახელიც კი არ მქვია, არც მე და არც ჩემს პარტნიორ ქალს. „იუბილენნი პასიტიტელ"- საიუბილეო ვიზიტორი, ალბათ, ასე შეიძლება ითარგმნოს ფილმის სახელწოდება ქართულად.

-პრემიერა როდის იგეგმება და ფილმის მთავარი გმირი, აპირებ თუ არა დაესწრო მას?

- პრემიერა მალე იქნება, მაგრამ მე დღემდე მეშინია ამ ფილმის, და რატომ? იმიტომ, რომ ამ ფილმში ვთამაშობთ ორად ორი მსახიობი და მთელი დატვირთვა ჩვენზეა, რაც დამეთანხმებით ურთულესი პასუხისმგებლობაა. რეცენზიები ჯერჯერობით მხოლოდ ჩემი მეგობრებისგან მოვისმინე, რომლებმაც ფილმი შიდა ჩვენებაზე ნახეს. ისინი კმაყოფილები დარჩნენ და ფილმი დადებითად შეაფასეს, მაგრამ მაინც მეშინია. პრემიერაზე, რომ დამპატიჟებენ შეიძლება ვერც წავიდე,(იცინის) ეს ძლიან რთული იყო და არ ვიცი თავი როგორ გავართვი, მთავარი შემფასებელი მაინც მაყურებელია. შეიძლება რეჟისორს მოსწონდე, მაგრამ მაყურებელმა არ მიგიღოს და გაგაკრიტიკოს.

-თქვენ პროფესიონალი მსახიობი არ ხართ, მაგრამ ბევრი პროფესიონალი მსახიობი ვერ იღებს მონაწილეობას ისეთ, ექსპერიმენტულ ფილმებში, როგორშიც თქვენ მიიღეთ მონაწილეობა, თუნდაც ნიკოლოზ ხომასურიძის 105 წუთი ერთ დუბლში, ასეთ რთულ ჟანრებს კინოში იშვიათად ეხებიან, ნებისმიერი რეჟისორი მაქსიმალურად უნდა იყო დარწმუნებული მსახიობში, რომ ასეთ ფილში მთავარ როლზე დაამტკიცოს...

-მე ამის პატივი მაქვს და ეს ძალიან სასიამოვნოა... ნიკოლოზ ხომასურიძის „დავიწყებულ მეფეზე" მუშაობის პროცესი ყოველთვის არაჩვეულებრივად მახსენდება. ეს იყო ერთ-ერთი ყველაზე საინტერესო ფილმი ნებისმიერი მსახიობისთვის, ერთ დუბლად გადაღებული 105 წუთი!- უდიდესი გამოწვევა მთელი შემოქმედებითი ჯგუფისთვის. ფილმის შექმნაში ყველა 100 პროცენტით იყო ჩართული, ჩემი აზრით კარგიც გამოგვივიდა, თუმცა გული მწყდება, რომ, ჯერჯერობით, ის ეკრანებზე არ გამოსულა.

-ამ ფილმის სპეციფიკა თავიდან ბოლომდე განსხვავებულია, რამდენად რთული იყო ის შენთვის?

-რთული იყო, რათქმაუნდა, იმ კუთხით, რომ მცირედი შეცდომის უფლებაც არ გვქონდა. თუ შეცდომას დავუშვებდით აუცილებლად იმპროვიზაციაში უნდა წავსულიყავით, წარმოიდგინეთ, რომ 90-ე წუთზე უშვებ შეცდომას, რომლის გამოც ყველაფერი თავიდან უნდა დაიწყო.

-სპორსტმენი, ბანკირი, ტელეწამყვანი, მსახიობი, კიდევ რა სიახლეს უნდა ელოდეს საზოგადოება თქვენგან? თეატრში ხომ არ აპირებთ მოღვაწეობას?

-არა, თეატრში ზუსტად ვიცი, რომ არ ვიმუშავებ. თეატრის ტიპაჟი არ ვარ და არც იმდენად ნიჭიერი, რომ ჩემს თავს სცენაზე ასვლის უფლება მივცე.

-კინო არ მოითხოვს ნიჭს? ის არ არის რთული?

-კინოც, რათქმაუნდა, თავისებურად რთულია, მაგრამ თეატრისგან განსხვავებული სპეციფიკა აქვს. კინოში ჩემი პატარა საიდუმლო მაქვს. პატარა ხერხი, რომელსაც ყველა ფილმში მივმართავ. მე არ ვცდილობ პერსონაჟის ცხოვრებაში შესვლას, უბრალოდ მის ადგილზე ჩემს თავს წარმოვიდგენ. ასე ვიადვილებ რეჟისორის დავალებას. აი, მაგალითად, ახლახან ჩამოვედი ყაზახეთიდან, სადაც სერიალში მიღებდნენ და ოლიგარქის როლს ვთამაშობ. წარმოვიდგინე დავით ქაცარავა - ოლიგარქი! როგორც მოვიქცეოდი, თუმცა ამ შემთხვევაში ძალიან მკაცრ ჩარჩოებში ვიყავი მოქცეული.

-ამდენ პროფესიაში მოსინჯეთ თავი. სად უფრო მეტი კომფორტია და აპირებთ, თუ არა, რომელიმეს მიუბრუნდეთ?

-არა, მხოლოდ ორი საქმიანი მიმართულება დავტოვე, ჯომარდი - როგორც ცხოვრების წესი! და კინოინდუსტრია, სადაც ასევე ძალიან კომფორტული გარემო შევიქმენი. ფილმ „ნაწილებზე" როგორც პრიოდუსერიც აქტიურად ვარ ჩართული და იმედი მაქვს, ჩემს მეგობრებთან ერთად დიდ წარმატებას მივაღწევ. ვფიქრობ, მხოლოდ ამ ორ სფეროში დავრჩები, თუმცა ჩემი ცხოვრება მეუნება, რომ არასოდეს ვთქვა არასოდეს!

-სამომავლო გეგმებზე რას გვეტყვით?

- ჯომარდთან დაკავშირებით მომავალი სეზონიდან მაქვს ძალიან სერიოზული გეგმები. მინდა საერთაშორისო მაშტაბური ტურნირი ჩავატარო. რაც შეეხება გეგმებს კინოში, „ნაწილების" პარალელურად ყაზახეთში მიგვაქვს ახალი ფილმის გამზადებული სინოფსი და შევეცდებით სპონსორები მოვიძიოთ.

P.S : დავით ქაცარავას ჰყავს მეუღლე და სამი შვილი. დღეს მისი პატარა, ალექსანდრე, ერთი წლის გახდა. ჩვენ ვსარგებლობთ შემთხვევით და პატარა ალექსანდრეს, ვულოცავთ დაბადების დღეს.
geotimes.ge

გიორგი ვარდოსანიძის ახალი გმირი – „ ქართველი ჯონი დეპი!“ ეკრანებზე


სალომე სორდია

სცენა 1

  „ლევანიე ხომერიკს ჟურნალისტი სტუდიის პავილიონში ხვდება, სტუდია ცარიელია, გადაღება ახალი დასრულებული. ისინი ლალი ჩიქოვანის კაბინეტისკენ მიდიან და სავარძლებზე მოხერხებულად კალათდებიან. ინტერვიუს ჩაწერა იწყება.„
მართლა ასე იყო, გრიმის მოშორებაც კი ვერ მოასწრო ლევანიე ხომერიკის როლის შემსრულებელმა, გიორგი ვარდოსანიძემ, რომ „Geotime.ge" მას პავილიონში ესტუმრა.

გადასაღებ მოედანზე აღმოჩენილს, თავი სერიალში მეგონა და წარმოვიდგინე, რომ ინტერვიუს არა გიორგი ვარდოსანიძისგან, არამედ მისი გმირი - ლევანისგან ვიღებდი. თავად მსახიობი, მისგან რადიკალურად განსხვავებული ადამიანი აღმოჩნდა და ინტერვიუმაც წარმატებით ჩაიარა. გიორგი ახლახანს ახალ ფილმში გადაიღეს. ფილმს „სიყვარულის ბალადა" ჰქვია. რეჟსორი გიორგი კაკაბაძეა. პრემიერა 17 ნოემბერსაა დაგეგმილი და ის საქართველოს თითქმის ყველა კინოთეატრში გავა. სერიალის მსგავსად, გიორგი ამ ფილმშიც „გადარეული" ადამიანის როლს ასრულებს. მსახიობს თურმე ასეთი როლები მოსწონს და ამას აღნიშნავს კიდეც. როგორც თავად გვითხრა „სიყვარულის ბალადაზე" ქასთინგი არ გაუვლია. ფილმი ღამის შოუს სტუდიამ გააკეთა, „ ჩვენ ერთ გუნდი ვართ და ვინც აგვირჩიეს ყველას ბრმად გვენდობიან."

-კიდევ ვინ შედის ამ გუნდში. ვინ თამაშობს მთავარ როლებს და სიუჟეტი როგორია?

-მე, ბაჩო ქაჯაია, რუსკა მაყაშვილი და კახა კინწურაშვილი, ოთხ ბავშვობის მეგობარს ვთამაშობთ. სიუჟეტი ასე ვითარდება: გიორგი, თემო და სანდრო (ჩემი გმირი) აეროპორტში ბავშვობის მეგობარს ქეთას ელოდებიან. აპირებენ ბათუმი დაათავლიერებინონ მას. თუმცა ქეთა ამერიკელი მეგობარ მიჩითან ერთად ჩამოდის და მათ უამრავი სტუდენტი გოგონა ახლავთ თან. ამით გახარებული ბიჭებიც გეზს კახეთისკენ, არქეოლოგიური გათხრების მოსანახულებლად აიღებენ. თან ნიძლავს დებენ ვინ უფრო ბევრ გოგონას „შეაბამს." გიორგი თამაშს მალევე ჩამოშორდება, რადგან მასა და ქეთას შორის ბავშვობის სიყვარული იღვიძებს. სახალისო და სასიამოვნო ფილმია.

- ფილმში მეგობრები, ცხოვრებაში თუ მეგობრობთ?

    -კი ყველანი მეგობრები ვართ. გაცნობის მომენტი არ გვქონია და ერთმანეთთან მუშაობა გაგვიადვილდა, ერთმანეთის ხასიათები კარგად ვიცით.

-ერთ-ერთ ინტერვიუში შენ ამბობ, რომ „იდიოტური პერსონაჟების" თამაში გიყვარს ამჯერად როგორია შენი გმირი?

-კი ვგიჟდები „არანორმალურების" თამაშზე ხომერიკისა არ იყოს. ამ ფილმშიც ჩემი გმირი სანდრო მსახიობია. ჰგონია, რომ ძალიან ნიჭიერია და ფანების არმია ჰყავს, თუმცა რეალურად მხოლოდ ერთი 55-60 წლის ქალი გულშემატკივრობს. ასეთ ფრაზას იყენებს ხშირად: „მე ქართველი ჯონი დეპი ვარ!" ჰგონია, რომ გოგოებს მაგრად „კერავს" ყველას „ეჩალიჩება" მაგრამ საბოლოო ჯამში არაფერი გამოსდის, ან გამოსდის, ამას საიდუმლოდ შევინახავ 17ნოემბრამდე.

-როგორ ფიქრობ ყველაზე იდიოტური გმირი ვინ გითამაშია?

-ეს... (იცინის) ამას ვერ აჯობა ჯერჯერობით ვერაფერმა, ყველაზე არაადეკვატური პერსონაჟია.        

-შენ წარმატებული ხარ თეატრშიც, რაც გაცილებით მეტ შრომას მოითხოვს, იქ როგორ აღმოჩნდი?

-გეთანხმები, ჩვენი პროფესია მართლა ძალიან ბევრ შრომას და ძალისახმევას მოითხოვს და ეს სრულებით მაქვს გაცნობიერებული. თეატრში ქალბატონი მანანა ბერიკაშვილის წყალობით მოვხვდი. დაახლოებით 6 წლის წინ, ის „ბედნიერი ერზე" მუშაობდა. სპექტაკლი ილიაობასთან დაკავშირებით იდგმებოდა და მის ცხოვრებაზე იყო. იქ დასჭირდათ პატარა ბიჭი, ქასთინგზე დამიბარეს, ქალბატონმა მანანამ მომსინჯა, ტექსტი წავიკითხე, მოეწონათ და ამიყვანეს. ეს ჩემთვის სრული შოკი იყო, პატარა ვიყავი და ძალიან მეშინოდა. მეორე კურსზე მქონდა სწავლა ახალდაწყებული. ამას მოჰყვა სხვა სპექტაკლებიც, მესამე სპექტაკლზე დოიმ დამიბარა და შტატში ამიყვანა.

-შევთანხმდით, რომ წარმატებისთვის დიდი შრომაა საჭირო, დღეს გასაკუთრებით, რომელიმე დასში მოხვედრა ბევრი ნიჭიერი მსახიობისთვის რთულია." საჭირო დროს საჭირო ადგილზე მოხვედრის" თეორიაზე რა აზრის ხართ?

-ამაშიც გეთანხმებით, გამართლების ამბავია. არა მარტო ჩვენ პროფესიაში ხდება ასე, ზოგადა ასეა. ჩვენთან განსაკუთრებით, საჭირო დროს უნდა მოხვდე საჭირო ადგილას და საჭირო რაღაცისთვის უნდა იყო მზად. შიში უნდა დაძლიო და ენერგია უნდა გეყოს.

-შენ გეშინოდა სცენაზე ასვლის?

-მახსოვს, თავდაპირველად ძალიან დავკომპლექსდი, მაგრამ ღმერთს მადლობა, რომ მალევე მომეცა ძალა. ვფიქრობ, ეს ბუნებრივიც იყო 12 კაციანი სპექტაკლში, 11 სრულიად პროფესიონალი მსახიობი იდგა ჩემს გვერდით. აქდან, რამდენიმე კაცის სერიოზული ფანი ვიყავი და უცებ სცენაზე მათ გვერდით აღმოვჩნდი, 18 წლის ბიჭი. არაფერი კარგად არ ვიცოდი და ვკანკალებდი, ბოლოს თავი ხელში ავიყვანე და გამოვიდა, რომ ყველაფერი კარგად გამომივიდა.

-ცხოვრებაში თუ გავხარ შენს რომელიმე პერსონაჟს, თეატრიდან ან კინოდან?

-არა, სიმართლე გითხრა არც ერთს.

-ხშირ შემთხვევაში, საზოგადოება, ვინც პირადად არ იცნობს მსახიობს, მის გმირებთან აიგივებს...

-მე თუ ხომერიკთან მაიგივებენ ძალიან ცდებიან. ლევანისნაირი ბიჭები დიდად არ მომწონს. საერთოდ, არ მიყვარს ადამიანები, რომლებიც სხვა ადამიანებს ტანისამოსით, ბრენდებით, ტელეფონით თუ მანქანებით აფასებენ. ასეთი რაღაცეები მაღიზიანებს. მე და ლევანის ყველაზე დიდი განმასხვავებელი ნიშანი, რაც გვაქვს ეს ცხოვრებისეული ფასეულობებია.

-ფართო საზოგადოებამ გაგიცნო სერიალიდან „გოგონა გარეუბნიდან," როგორი იყო გიორგი ვარდოსანიძე, „გოგონა გარეუბნამდე" შეიცვალა თუ არა ის?


-არა, გიორგი არ შეცვლილა, არც სხვა არაფერი ისეთი. უბრალოდ ხალხი გცნობს გარეთ და უფრო დიდ სიყვარულს გრძნობ. ადრეც ძალიან ბევრს ვშრომობდი, ათას რაღაცას ვაკეთებდი ვცეკვავდი, ვსწავლობდი. ახლაც იგივეს ვაკეთებ.

-როგორც ვიცი რადიოშიც მუშაობ...

-აფხაზეთის ხმაზე, ყოველ ხუთშაბათს, მე და ბექა ჩხაიძეს მიგვყავს გადაცემა „რა სურთ კაცებს!"

-მერე რა დასკვნამდე მიხვედით, რა სურთ?

-ამ კითხვაზე, კონკრეტული პასუხი, ალბათ, არ არსებობს. გადაცემაში ზოგად თემებზე ვსაუბრობთ. თემას განიხილავს ორივე მხარე, ქალებიც და კაცებიც. მსმენელები რეკავენ, როცა რაღაც უჭირთ, რჩევის მიღება სურთ. ჩვენც ვიწყებთ პროფესორობას და ვაძლევთ რჩევებს ჩვენივე გამოცდილებიდან.

-გამოცდილება დიდი გაქვს?

-არ ვიცი, დიდის რა გითხრა, მაგრამ რაღაცა მეც გამეგება.

-შენი შემოქმედების პირველი შემფასებლები ვინ არიან?

-ალბათ მშობლები. სიამოვნებთ რომ მიყურებენ და სულ გვერდში მიდგანან. ძალიან ვუყვარვართ და მკაცრები არასდროს არიან, რაც არ უნდა ცუდი იყოს. შემდეგ, ჩემი რეჟისორები ქალბატონი მანანა, რომელსაც ცხოვრებაში ვერ დავუკარგავ ჩემთვის გაკეთებულ სიკეთეს და დავით დოიაშვილი, რომელიც ყოველთვის მაძლევს შანსს და დარწმუნებულია ჩემში.

-სად უფრო კომფორტულად გრძნობ თავს, თეატრში თუ კინოში?

-ორივეგან, სცენაზეც ძალიან მსიმოვნებს დგომა და კამერასთანაც, ორივეს დიდი ადრენალინი სდევს თან.

-ოჯახზე რას იტყვი, როგორც ვიცი, დედისერთა ხარ...

-კი და ეგოისტი.(მე ვთვლი ასე ყოველ შემთხვევაში). დედა დიასახლისია, ადრე ჟურნალისტი იყო, მაგრამ ჩემი დაბადებისთანავე მიუსაჯეს სახლში ჯდომა და დღემდე იხდის ამ სასჯელს. მამა პოლკოვნიკია და მთელი ცხოვრება ძალოვან სტრუქტურაში მუშაობს.

-შენი პროფესიის არჩევაში არ მოუხდენია ამას რამე გავლენა?

-თვის დროზე მეც მამის კვალს მივდევედი, სამართალმცოდნეობაზე ჩავაბარე. შემდეგ მივხვდი, რომ ეს ჩემი საქმე არ იყო და თავი დავანებე. მეორე წელს თეატრალურში ჩავაბარე.

-დღეს ქართველი მსახიობი თავისი შემოსავლით...(მაწყევტინებს)

-ვერა... პასუხი უკვე მზად მაქვს. დღეს ქართველ მსახიობებს ყველაზე ცუდი შემოსავალი აქვთ. ამ სფეროში ადამიანი არ ფასდება. ბევრი ნიჭიერი მსახიობია დღეს ქუჩაში და რეალიზებას ვერ უკეთებს საკუთარ თავს. გინდ იყოს რეალიზებული, ფინანსურად ცხოვრებას მაინც ვერ ვიადვილებთ.

-სერიალში ტელეწამყვანის როლს თამაშობ, ცხოვრებაში არ გიცდია? ფილმში თითქოს კარგად გამიგდის...

-მიფიქრია, ჩემს პროფესიას აქვს რაღაც პატარ-პატარა განშტოებები, (რადიოსი არ იყოს) ასე თუ ისე, ის ტელეწამყვანობასაც მოიცავს. ამ კუთხით, მომავალში მაქვს გეგმები. თუმცა ეს ჯერ ძალიან შორსაა. ზოგადად, არ ვეხები ისეთ რაღაცეებს ს.

-კინოს? ბევრ მსახიობს, როცა კინოში წარმატებულია, უჩნდება სურვილი თავად გადაიღოს კინო, შენ თუ გიფიქრია ამაზე?

-აბსოლუტურად გეთანხმები. გულახდილად გეტყვი, რომ ბავშვობიდან მქონდა ოცნებად ფილმის გადაღება. ახლაც მინდა, ოღონდ რეჟისორის დამხმარის ამპლუაში მინდა ვიყო, იმ ფილმში, რომელსაც ჩემი სცენარით გადაიღებენ.

-სცენარი უკვე გაქვს?

-სცენარის სახით არა, მაგრამ თავში ბევრი იდეა მაქვს. ალბათ შორეულ მომავალში ვცდი. ჯერ არ მინდა ამბიციამ დამახრჩოს.იქამდე რაღაც უნდა მქონდეს, მზად თავში.

-თავისუფალი დრო თუ გაქვს?

-ძალიან ცოტა, ეს ჩემი პრობლემაა, მშობლებიც კი ვერ მნახულობენ, ვენატრები მეგობრებს, შეყვარებულს. მირჩევნია ახლა ვიყო ასე, გადარბენაზე ვიდრე გავიმარტივო ცხოვრების წესი და ფეხი ფეხზე გადავიდო. ისეთი დროა, რომ ერთი წამით არ უნდა მოდუნდე. მაქსიმალურად უნდა გააკეთო ყველაფერი, რომ შემდეგ იცხოვრო უზრუნველად.

-უახლოეს გეგმებზე რას გვეტყვი, ახალ სპექტაკლზე ხომ არ მუშობთ?

-კი, სეზონი ჯერ არ გახსნილა, მარგამ რეპეტიციები მალე დაიწყება. რეჟისორი პაატა ციკოლია დგამს სოფოკლეს „ანტიგონეს," როგორც გავიგე იქ ვარ დაკავებული.

-კინოში რა მოხდება?

-კინოში, უკვე ვიცით, რომ 17 ნოემბერს პრემიერაა. ზამთარში კი დაიწყება დავით იმედაშვილის ფილმის „ვისი სული გსურს" გადაღებები.


geotimes.ge

დიმიტრი ტატიშვილი: თეატრი სასწაულია, რომელიც არ უნდა დავკარგოთ

სალომე სორდია 





შრომისმოყვარე, წარმატებული, ნიჭიერი, სიმპათიური. ხმა - ჯადოსნური, მანერა - დახვეწილი, გამოხედვა - დამატყვევებელი. არ ვიცი, ეს მისი არტისტული ხრიკებია , თუ რა ხდება , მაგრამ ზუსტად ასეთია Geotime.ge"-ს. რესპოდენტი .
უყვარს მაყურებელი, სახლში ყოფნა და სამხედრო საქმე. თავად გამოგვიტყდა, რომ არა მსახიობი, ალბათ, სამხედრო მოხელე ვიქნებოდიო. საბედნიეროდ გაგვიმართლა, ჩვენც და მასაც, რადგან ჩვენც ძალიან გვიყვარს ის და თავადაც არაფერს იშურებს ჩვენთვის. ეს მსახიობისა და მაყურებლის იდეალური ურთიერთობაა. სწორედ ამ ურთიერთობას მოჰყვება უამრავი, თეატრალური და კინო როლი, რომელის ნაკლებობასაც ჩვენი სტუმარი ნამდვილად არ უჩივის. დიახ, ჩვენი სტუმარია, მარჯანიშვილის თეატრის მსახიობი, გამხმოვანებელი და არაერთი კინოროლის შემსრულებელი დიმიტრი ტატიშვილი.

-ავიწყოთ სიახლეებით, საზოგადოებრივი მაუწყებლის პირველ არხზე გამოჩნდა ახალი დოკუმენტური ფილმების სერია, სადაც თქვენ მთხრობელად მოგვევლინეთ...

- "ოკუპაცია" ძალიან დიდი პროექტია. მასზე წელიწადნახევარი, დაახლოებით16 ქვეყანაში ვმუშაობდით. მომზადდა 20 დოკუმენტური ფილმი, რომელშიც გაერთიანებულია 14 ქვეყნის ოკუპაციის რეალური ისტორია. არქივებიდან იქნა მოძიებული უამრავი უცნობი ფაქტი, გასული საუკუნის ორი ტოტალიტარული სახელმწიფოს - საბჭოთა კავშირისა და ნაცისტური გერმანიის მიერ ევროპისა და აზიის ქვეყნების ოკუპაციის შესახებ. გვყავდა, საინტერესო რესპოდენტები. ფილმებში არ საუბრობს, არც ერთი ქართველი პოლიტილოგი, ისტორიკოსი... ყველა რესპოდენტი იმ ქვეყნის წარმომადგენელია, სადაც ეს ყველაფერი ხდებოდა. ჩვენ, მშრალად ვსაუბრობთ ფაქტებზე, რა როგორ და რანაირად მოხდა. მაყურებელი კი, თავად ავლებს პარალელებს, რამდენად ჰგავს ერთმანეთს ის რაც მაშინ იყო, და რაც ახლა ხდება, როგორ გვექცევა დღეს საბჭოთა კავშირის სამართალმემკვიდრე - რუსეთის ფედერაცია.

-"ოკუპაციის" გადაღებები, როგორც თქვით, სხვადასხვა ქვეყნებში მიმდინარეობდა, მოგზაურობა თუ გიყვართ და რა გამახსოვრდებათ ყველაზე მეტად?

-კი, მოგზაურობა ძალიან მიყვარს. ამ პროექტმა მომცა საშუალება, ისეთი ადგილები მენახა, სადაც ბევრი, მნიშვნელოვანი მოვლენა მომხდარა. რაც შეეხება იმას, თუ რა მამახსოვრდება, ცოტა უცნაურად გიპასუხებთ, მე ძალიან მიყვარს ადამიანებთან ურთიერთობა და ყველაზე კარგად ხალხი მამახსოვრდება. მართალია, ძალიან საინტერესოა, ვენის, პარიზის, რომის არქიტექტურა და პირველ რიგში იქ ჩასულს ეს გხვდება თვალში, მაგრამ უფრო საინტერესო ჩემთვის იმ ხალხთან ურთიერთობაა, რომელიც იქ ცხოვრობს.

-თქვენ გაქვთ სერიალებში მონაწილეობის, დიდი გამოცდილება, რამდენიმე კვირის წინ, კი გამოჩნდით სერიალში "გოგონა გარეუბნიდან" ალბათ გიმარტივდებათ მუშაობა.


-კი, ბევრ სერიალში ვითამაშე: "ქაღალდის ტყვია","მგლების ხორუმი", "ყავა და ლუდი" "ატაგენუსი", "ჩიფსების თაობა", "დეტექტივები"- მართლა დიდი გამოცდილება დამიგროვდა, მაგრამ ვერ ვიტყვი, რომ საქმე მიადვილდება, ან მიძნელდება. სართოდ, ჩვენი საქმე ბოლომე დახარჯვას მოითხოვს. ყველაფერი ისე უნდა გააკეთო, როგორც ეს შენს პროფესიას და კონკრეტულ სამუშაოს სჭირდება.
-როგორ ახერხებთ, თითქმის ყველა არხზე ერთდროულად ყოფნას, მარჯანიშვილის თეატრშიც მუშაობთ პარალელურად?

-(იცინის) რა ვიცი. ერთ რამეს კი მივხვდი, რაც უფრო ბევრი საქმე გაქვს, მით უფრო კარგად ასწრებ ყველაფრის გაკეთებას. ყველაფერს თავის ადგილზე აწყობ, სწორად გეგმავ და შემდეგ ამ გეგმას მისდევ.


-"დეტექტივებში" თქვენი გმირი აკაკი, ძალიან მოუცლელია და ოჯახისთვის საერთოდ არ რჩება დრო, თქვენთან როგორი სიტუაციაა, ამდენი საქმის გადამკიდე?


-დაახლოებით მეც ეგრე ვარ, მაგრამ ასეთია ჩემი საქმე და რა ვქნა. ისე სახლში ყოფნა ძალიან მიყვარს, თუ თავისუფალი საღამო გვაქვს მეგობრებს, ვცდილობ ჩემთან, სახლში გავატაროთ. სახლის საქმეების კეთებაც მიყვარს, ძალიან მომწონს რაღაცეების შეკეთება.


-საკუთარ გმირებს თუ ჰგავხართ?  
-მე არა, უფრო ისინი მგვანან რაღაცით. ყველა გმირმა, რაღაც აიღო ჩემგან. მაგალითად, აკაკი ჯანელიძემ "დეტექტივებიდან" მე ბევრი რამე მომპარა.


-თქვენ არ პარავთ გმირებს არაფერს, მათგან არაფერს იღებთ?
-არა, იმ გმირებს ხომ მე თვითონ ვქმნი, რაღა უნდა მოვპარო. თავიდან აკაკის გმირიც სხვანაირი იყო ჩაფიქრებული. როცა გადაღებები დაიწყო, რეჟისორიც და სცენარის ავტორი მიხვდნენ, რომ ეს პერსონაჟი შეიძლებოდა შეცვლილიყო, რადგან მე ვთამაშობდი მას. ამით იმის თქმა კი არ მინდა, რომ მე ფანტასტიური მსახიობი ვარ, უბრალოდ ჩემი ხასიათისა და შესაძლებლობებიდან გამომდინარე ეს გმირი მშრალი, "რუხი" პერსონაჟიდან, უფრო მრავალფეროვანი გახდა.

-ალბათ არ გიკვირს რომ მაყურებლები აკაკის გამსგავსებენ?

-
არა, განსაკუთრებით შინაგან საქმეთა სამინისტროს თანამშრომლები მხვდებიან, თბილად, მშობლიურად, თითქოს მართლა დეტექტივი და მათი სამინისტროს მოხელე ვიყო.

-საკუთარ თავს როგორ აფასებთ?

-კრიტიკულად, ძალიან.

-"არტ-ათეულის" ინტერნეტსაიტზე აღმოვაჩინე თქვენი, ძველი, ძალიან საინტერესო ბლოგი. სპექტაკლზე პრემიერისთვის მზადებასა და იმ ნერვიულობის პროცესს აღწერთ, რაც ამ პრემიერას უძღვის წინ, კინოროლებზეც ამდენს ნერვიულობთ?

-კინოში იმდენად არა, სცენა უფრო საპასუხისმგებლოა, სცენაზე ვერ აუხსნი ვერავის,- იცი რაა? მაპატიე, ახლა კარგად არ გამომივიდა და თავიდან დავიწყებო. მაყურებელს სულ არ აინტერესებს რა ხდებოდა სცენამდე. ის მოდის თეატრში, რომ ისიამოვნოს. შესაბამისად, ყველაფერი ისე უნდა გააკეთო, როგორც თეატრს ეკადრება. თეატრში უწყვეტი სიცოცხლეა, გადასაღები მოედნისგან განსხვავებით. ეს იმას არ ნიშნავს, რომ კინოს ნაკლები პასუხისმგებლობით ვეკიდები. უბრალოდ, კინოს სხვა სპეციფიკა აქვს, იქ რამდენიმე დუბლის ჩაწერაც შეიძლება.

-შესანიშნავად კითხულობთ ლექსებს, აღვნიშნავ, რომ არაჩვეულებრივად წერთ (ბლოგზე) ნოველები, ლექსები ან რამე ჩანახატებიც ხომ არ გაქვთ?
-არა, ლექსი არ დამიწერია. სურვილი არ გამჩენია არასდროს. მე უფრო მუსიკალურად გამოვხატავ ჩემს განწყობას.


-სიმღერებს წერთ?

-
რამდენიმე კომპოზიცია მაქვს. ადრე, მარჯანიშვილის თეატრის რეპერტუარში იყო სპექტაკლი "ქამუშაძის გაჭირვება", რომლის კომპოზიტორიც მე ვიყავი. (იცინის) ცოტა ხმამაღალი ნათქვამია მაგრამ...

-როგორ დაწერეთ ამ სპექტაკლისთვის მუსიკა?

-
როცა კონკრეტულ სპექტაკლზე ვმუშაობ, თითქმის ყოველთვის მიჩნდება თავში მელოდია, რომელიც ვიცი, რომ ამ სპექტაკლს მოუხდება. უბრალოდ, მეტიჩრობა გამოვა, თან სპექტაკლში ითამაშო, თან რეჟსორს უთხრა მუსიკას დავწერო. (იცინის) რაც შეეხება "ქამუშაძის გაჭირვებას" ძალიან ცუდ წლებში კეთდებოდა. ისეთ დროს, როცა კომპოზიტორისთვის ფული არ იყო. სპექტალს ჩემი მეგობარი დიმიტრი ღვთისიაშვილი დგამდა. როცა ყველა სავარაუდო კომპოზიტორი ამოიწურა, ვისთვისაც შეიძლებოდა არ გადაეხადათ, გავბედე და ჩემი მელოდია მოვასმენინე. იქვე ფორტეპიანოზე დავუკარი. მოეწონათ და ჩავწერეთ. მე არ მინდოდა, მაგრამ აფიშაზეც კი მოვხვდი, როგორც კომპოზიტორი.

-თეატრთან შეხება ბავშვობიდან გქონდათ. პირადად იცნობდით ისეთ გენიალურ მსახიობებს, როგორებიც იყვნენ, ვასო გოძიაშვილი, ვერიკო ანჯაფარიძე, კოტე მახარაძე, იაკობ ტრიპოლსკი და ა.შ. რა გავლენა მოახდინეს მათ თქვენს შემოქმედებაზე?

-
რაც სამყარო მახსოვს, იქიდან მახსოვს თეატრიც. ჩემი მშობლები მსახიობები იყვნენ, და პატარას სახლში ვერ მტოვებდნენ, სულ თეატრში ვიყავი. ამ ლეგენდარულ მსახიობებთან ხშირი ურთიერთობა მქონდა. ეს ჩემთვის ჩვეულებრივი ამბავი იყო, რომ გავიზარდე და აზროვნება დავიწყე მივხვდი, რომ ისინი, არა ჩვეულებრივი ადამიანები, არამედ დიდი ხელოვანები იყვნენ. მათი აზრები, გამონათქვამები, ნელ ნელა ილექებოდა ჩემ გონებაში. ვერც კი გავაცნობიერე, ისე მოახდინა გავლენა ჩემზე თითოეულმა მათგანმა, ალბათ, სხვანაირად არც შეიძლებოდა. მე ვხედავდი, მათ დამოკიდებულებას, მათთვის საყვარელი საქმისადმი. მათ მზადებას სცენაზე გასასვლელად, რეპეტიციისთვის... ხშირად ვუყურებდი სპექტაკლებს, ვაკვირდებოდი როგორ თამაშობდნენ. ისინი სულ სრულყოფილებისაკენ ეძებდნენ გზას.

-მსახიობი მშობლები, ხშირად, შვილებს ამ პროფესიით წასვლას არ ურჩევენ, თქვენი მშობლები რას ფიქრობდნენ თქვენს გადაწყვეტილებაზე?

-
ჩემთანაც ასე იყო, არც ერთს არ უნდოდა მე რომ მსახიობი გავმხდარიყავი. დედა 12 წლის ასაკში დამეღუპა, მაშინ არც განვიხილავდით ამ თემას. რაც შეეხება მამას, ის მირჩევდა უფრო "სერიოზული" პროფესია ამერჩია. სხვათაშორის, უნდოდა, იურისტი გამოვსულიყავი.

-რომ არა მსახიობი, რა პროფესიის შეიძლებოდა ყოფილიყო დიმიტრი ტატიშვილი?

-
ალბათ, სამხედრო მოხელე. ბავშვობიდან მიყვარს სამხედრო ადამიანი. ვთვლი, რომ სამშობლოს დაცვა ყველაზე ღირსეული საქმეა. თითქოს ბავშობიდანვე ჩამენერგა სამხედრო საქმისადმი სიყვარული, ეს სამშობლოს სიყვარულს ჰგავს.

-
თეატრი ოდითგანვე დიდ როლს ასრულებდა საზოგადოებრივ ცხოვრებაში, ყოველთვის რაღაც იდეის გამტარებელი იყო, დღეს თუ ემსახურება ის რამე იდეას? არ ვიცი, სწორედ ვერ აღიქვამენ რეჟისორის ჩანაფიქრს თუ რა ხდება, მაგრამ, ფაქტია რომ დღეს, მაყურებლები ხშირად სპექტაკლიდან ისე გამოდიან, რომ ბევრს ვერაფერს იგებენ.


-თუ მაყურებელს რაღაც არ ესმის და სპექტაკლიდან მხრებაჩეჩილი გამოდის, ეს მისი ბრალი სულაც არ არის. თეატრი ყველასთვის გასაგები უნდა იყოს. სპექტაკლი ხომ ხალხისთვის კეთდება. არ ვიცი, დღეს იდეოლოგიური დატვირთვა, რამდენად აქვს თეატრს, მაგრამ არის ბევრი მარადიული თემა რომელზეც მუშაობა ყოველთვის შეიძლება. მთავარია ნიჭიერად გააკეთო, ისე რომ მაყურებელმა დაგიჯეროს, ან შეგეწინააღმდეგოს. ეს ნორმალურია. ვერ გაიგოს - ნიშნავს, რომ შენ ლაპარაკობ გაუგებარ ენაზე, არა და შენი ხალხის ენა აუცილებლად უნდა იცოდე.

-ქართველ მაყურებელზე რას იტყვით, ბევრი თქვენი კოლეგა განაწყენებულია მათზე, თითქოს თეატრის კულტურა დაკარგეს...

-
ძალიან ცუდი შეგრძნებაა, როცა სცენაზე ბოლომდე იხსნები და ამ დროს სადღაც მობილური რეკავს. ყველაფერი ოჯახიდან, სკოლიდან , ინსტიტუტიდან, მოდის და მხოლოდ მაყურებლის დადანაშაულება არ შეიძლება. მიზეზი საკუთარ თავშიც უნდა ვეძებოთ. თუ მაყურებელს სპექტაკლზე სალაპარაკოდ სცალია, ესე იგი, შენ ვერა ხარ კარგი. მაყურებელი უნდა ხვებოდეს, რომ იმას, რასაც სცენაზე ხედავს სხვაგან ვერსად ნახავს. სცენაზე სასწაული უნდა ხდებოდეს. ამითაა განსაკუთრებული თეატრი. თუ სასწაულს დავკარგავთ მაშინ მაყურებელს დავკარგავთ, იმ დამოკიდებულებას დავკარგავთ, რომელიც მაყურებლისგან უნდა მოდიოდეს.

-მაყურებელთან ურთიერთობას, სიყვარულის გარდა, კიდევ რა მოაქვს თქვენთვის?
-ისინი ძალიან ბევრ რამეში მეხმარებიან. მაყურებლის ძალით ვემსახურები ჩემს საქმეს, როცა ვგრძნობ, რომ ადამიანები ამისთვის მადლობლები არიან ენერგია და სასიცოცხლო ძალა მემატება. როცა მცხელა მაყურებლების სითბო და სიყვარული მაგრილებს, როცა მცივა, პირიქით, მათბობს.

geotimes.ge
2011.11.17